Πρώτη εγγραφή

Αυτή είναι η καλησπέρα μου,

Ένα πρώτο, διερευνητικό βήμα σε ένα κόσμο επικοινωνίας διαφορετικό από όσους έχω μάθει να κινούμαι συνήθως.
Αφορμές για να το κάνω είχα πολλές και στο παρελθόν. Όμως πάντα υπάρχει η "σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι", το βήμα που ξεπερνά το όριο, αυτό που σε κάνει να λες "ως εδώ". Μπορεί να μην είναι σημαντικό. Μπορεί να είναι ακόμη και εξαιρετικά ασήμαντο ή κοινότυπο, όπως άλλωστε είναι συνήθως η κάθε σταγόνα. Όμως τελικά ξεχειλίζει το ποτήρι.

Πρέπει να σημειώσω εδώ ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου άνθρωπο "του καναπέ", χωρίς βέβαια να είμαι και άνθρωπος των etreme sports..! Απλά συνηθίζω περισσότερο να κινητοποιούμαι από όσο θέλω να μιλάω γι'αυτό. Ίσως αυτός να είναι και ο λόγος που βαδίζοντας πλέον προς τα τριάντα οκτώ μου χρόνια σιγά σιγά (πολύ γρήγορα για τα γούστα μου δυστυχώς...) δεν μπορώ να δέχομαι αδιαμαρτύρητα μερικά πράγματα πλέον.

Αυτό που με προβλημάτισε (και το κάνει εδώ και καιρό...) είναι αυτή η ρημάδα γενιά των παιδιών που τώρα μπαίνει, άλλοτε αργά και διστακτικά και άλλοτε βιαστικά σαν από σπρωξιά, στην λεγόμενη "παραγωγική διαδικασία". Κοινώς στη δουλειά. Είναι μία ετερόκλητη ομάδα, είναι αλήθεια, που ίσως λανθασμένα ομαδοποιήθηκε κάτω από την ταμπέλα της "γενιάς των 700 ευρώ", κρατώντας σαν χαρακτηριστικό της αποκλειστικά το πιθανό ή και ονειρεμένο για μερικούς από αυτήν, μηνιαίο εισόδημα του καθενός της.
Η αλήθεια είναι πως είναι αρκετά ετερόκλητη ομάδα, με άλλα μέλη της να έχουν μπει ήδη αρκετό καιρό πριν "στην δουλειά" ενώ άλλα μακαρίως περί κινητών και άλλων τινών gadjets περιωπής τυρβάζουν... Η ουσία, το bottom line που λένε, είναι ότι όλοι θα μπουν "στη σειρά". Θέλοντας και μη, για να επιβιώσουν ή για την πλάκα τους. Τους δεύτερους τους φοβάμαι περισσότερο από τους πρώτους, όχι όμως τόσο όσο αυτούς που νομίζουν ότι το κάνουν για την πλάκα τους, βασισμένοι στις πλάτες γονέων, "βυσμάτων", περιουσιών, προσόντων, εξυπνάδας κλπ κλπ.

Το βασικό μου πρόβλημα είναι ότι σχεδόν όλοι τους πλέον βρίσκονται πολύ μακρυά από πράγματα τα οποία ίσως να θεωρούν "βαρετά", ίσως άπιαστα, ίσως ακόμη και λανθασμένα. Μιλάω για πράγματα όπως ο μισθός, η αργία, η άδεια, η ασφάλιση, τα ένσημα, τα δικαιώματα μέσα στον χώρο της δουλειάς. Πράγματα τα οποία στα 20, στα 25 ή ακόμη και στα 30, φαίνονται τόσο βαρετά ή ακατάληπτα και ίσως ακόμη και ελάχιστα χρήσιμα. Ε, δεν είναι!!! Ούτε πράγματα όπως ο συνδικαλισμός, η οργανωμένη δράση και οι διεκδικήσεις είναι. Αντίθετα, είναι τα ΜΟΝΑ που θα μπορέσουν να μας κάνουν να ζήσουμε κάπως πιο αξιοπρεπώς, σε ένα κόσμο που μας θεωρεί "αναλώσιμους", "τεμπέληδες", εγωιστές, μαλθακούς ή βολεψάκηδες. Αυτό που ίσως δεν το πιάνουμε εύκολα είναι ότι αυτά τα πράγματα είναι τόσο βασικά όσο και ο αέρας που αναπνέοουμε και το νερό που πίνουμε, ενώ σίγουρα είναι πιο σημαντικά από το κινητό που θέλουμε ή τις διακοπές που θα πάμε ή τα ρούχα που θα πάρουμς με τις πιστωτικές μας, ακόμη και από τον γκόμενο ή την γκόμενα που αγαπάμε ή απλά γαμιόμαστε μαζί του ή μαζί της. Ξεκολλάτε... Αν κάποιοι τα χρησιμοποίησαν άσχημα, τα καταχράστηκαν ή ακόμη και αν τα κατέστρεψαν, αυτό δεν σημαίνει ότι έγιναν λιγότερο χρήσιμα, λιγότερο απαραίτητα για όλους μας, αν θέλουμε να μην καταντήσουμε πρώτη ύλη και μάλιστα φτηνή.

Δεν θεωρώ τον εαυτό μου ούτε "μανιακό" με αυτά ούτε και κολλημένο. Απλά αναπολώ πράγματα που οι γονείς μου π.χ. τα είχαν ως δεδομένα: εξασφαλισμένη εργασία, αξιοπρεπή αμοιβή, βασική περίθαλψη, κοινωνική συνοχή (μην φοβάστε τις λέξεις...), διεκδικηση δικαιωμάτων, αξιοπρέπεια... Αυτά όμως δεν γίνονται ατομικά, με την προσπάθεια μόνο του καθενός μας. Θα'θελα να ξαναρχίσουμε να εμπιστευόμαστε. Ιδίως αυτούς με τους οποίους είμαστε στην ίδια θέση. Κυρίως κοινωνική και οικονομική.
Α, και κάτι για όσους διαβάσουν αυτές τις γραμμές και σκεφτούν ότι αυτά δεν γίνονται, δεν πιάνουν, απέτυχαν, είναι ανέφικτα κλπ κλπ. Για όλους αυτούς θα πω μία μάλλον κοινότυπη φράση: το μεγαλύτερο επίτευγμα του διαβόλου ήταν να πείσει τους ανθρώπους ότι δεν υπάρχει. Πάρτε το απόφαση. Υπάρχει ταξικός "διάβολος", που προσπαθεί να μας πείσει ότι δεν υπάρχει. Έρχεται με διάφορες μορφές, καθησυχαστικές, λογικές, προβεβλημένες ως μη αμφισβητήσιμες. Προσωπικά δεν το μάσησα ότι αυτός ο "διάβολος" εξαφανίστηκε όταν κατέρρεε το "Ανατολικό Μπλοκ" και ο "Υπαρκτός Σοσσιαλισμός". Ούτε όταν οι συνδικαλιστές γινόταν υπουργοί. Γιατί αυτός ο διάβολος δεν αντέχει να κρυφτεί ούτε από τον εαυτό του. Έχει την χαρά "της πουτάνας που η πουτανιά δεν την αφήνει να κρυφτεί" και επανέρχεται δριμύτερος...

Έγραψα λοιπόν αυτές τις γραμμές σαν μία βολιδοσκόπηση, μία ανίχνευση του αν αυτά τα πράγματα είναι ακόμη σημαντικά και σε ποιους. Γιατί για μένα είναι, αλλά αυτό δεν είναι αρκετό. Ποτέ δεν ήταν.

Για να δούμε...
Γ.Σ.